Afgelopen donderdag bepaalde de aandeelhoudersvergadering van Air France-KLM dat aandeelhouders die minstens twee jaar zitten vanaf maart 2016 dubbel stemrecht hebben.
Zo meldt het Financieel Dagblad (FD) in een bericht van 21 mei j.l.
Op basis van de zogeheten Florange-wet is daarmee de invloed van de Franse overheid aanmerkelijk toegenomen bij dit concern.
Volgens de journalisten van het FD . . . "past deze wet in een bredere Europese trend om lang zittende aandeelhouders meer rechten te geven, ten koste van "hijgerige" beleggers die slechts uit zijn op korte termijn gewin."
Als ik zoiets lees word ik een beetje korzelig want dit klopt niet.
Die Florange-wet is een puur politieke daad van premier Hollande die is bedoeld om vijandelijke overnames te bemoeilijken.
De titel van de wet zegt het al: Florange is de stad waar ArcelorMittal probeerde om twee hoogovens te sluiten na een succesvolle vijandelijke overname. ArcelorMittal trok dit in na dat Frankrijk dreigde om de fabriek te nationaliseren.
De Franse overheid doet dit via deze wet op twee manieren:
-verhogen van het stemrecht voor trouwe aandeelhouders
-bemoeilijken van vijandige overnames.
Verhogen stemrecht
Ondernemingen konden in Frankrijk altijd al kiezen voor een verhoging van het stemrecht voor trouwe aandeelhouders, maar dat was niet verplicht.
Desondanks hebben meer dan de helft van de Franse beursgenoteerde ondernemingen al een dergelijke regel ingevoerd.
Deze wet draait de situatie echter om: voortaan krijgen alle "trouwe" aandeelhouders verplicht dubbelstemrecht tenzij twee-derde van de aandeelhouders daar niet mee akkoord gaat.
Dat is de reden dat dit punt in stemming werd gebracht bij de aandeelhoudersvergadering van Air France-KLM.
Bemoeilijken vijandige overnames
De Franse wetgeving geeft ondernemingen ook de mogelijkheid om Constructies in te voeren die een overname bemoeilijken (zgn. poison pils) en vereist ook dat een vijandige bieder onderhandelt met de ondernemingsraad alvorens door te gaan met een vijandig bod.
Doel?
Premier Hollande stelt dat deze wet bedoeld is om lange termijn aandeelhouderschap te stimuleren.
De achterliggende gedachte is dat de wet duidelijk bedoeld is om vijandig overnames (met name vanuit het buitenland) te bemoeilijken.
Een onbedoeld neveneffect is dat deze wet tegelijkertijd het zittende en mogelijk onproductieve bestuur beschermt tegen een overname.
Dat komt omdat met name activistische aandeelhouders minder zeggenschap krijgen in ondernemingen,omdat zij veelal hun belang kortstondig aanhouden.
Bedenk daarbij dat de Franse Staat vaak grote belangen heeft in belangrijke industrieën en dat zij daardoor ineens veel meer zeggenschap krijgt op de aandeelhoudersvergadering (de stem verdubbeld).
Het is nog net geen nationalisatie maar het lijkt er veel op.
Dat betekent dat er een (staats)aandeelhouder ontstaat met veel macht en met een vaak beperkt nationalistisch belang. Dat kan gaan botsen met de belangen van de andere aandeelhouders, denk bijvoorbeeld aan werkgelegenheid.
Kanttekeningen
Wat je uiteindelijk bereikt met deze wetgeving is nogal dubieus.
Je zou kunnen zeggen dat deze regel in het voordeel is van institutionele beleggers, want deze houden over het algemeen hun aandelenbelang langer dan de gemiddelde investeerder.
Maar de gemiddelde actieve fondsbeleggers hebben daar weinig aan want die hebben een verloop in aandelen van ongeveer een jaar.
Ook andere zakelijk beleggers zijn niet zo blij met deze maatregel omdat in de praktijk vooral grote aandeelhouders als overheden en families hiervan kunnen profiteren.
Dat moedigt de betrokkenheid van andere beleggers op de lange termijn niet aan.
Bedenk daarbij ook dat deze wet nogal wat administratieve rompslomp veroorzaakt omdat aandelen aan toonder op naam moeten worden gezet om te kunnen controleren of de termijn van twee jaar bezit is behaald.
Tenslotte is naar mijn weten nog niet wetenschappelijk bewezen dat een dergelijke maatregel ook daadwerkelijk helpt.
Het blijft de vraag of trouwe aandeelhouders ook daadwerkelijk betere aandeelhouders zijn.
Met als voornaamste probleem: wat zijn nu uiteindelijk goede aandeelhouders?
Zij die jaar in jaar uit trouw het management en het gevoerde beleid steunen of zij die kortstondig een belang nemen en de boel heftig gaan opschudden?
Conclusie
Laten we helder zijn, het gaat de Franse overheid alleen maar over het belonen van 1 bepaalde aandeelhouder, en dat is de Franse staat zelf.
Het is domweg een protectionistische maatregel vervat in een mooi sausje van het bevorderen van trouwe aandeelhouders.
Daarom past het ook niet in een Europese trend zoals wordt beweerd in het artikel in het FD.
Tenslotte nog een belangrijke vraag: moet de overheid nu beslissen welke soort aandeelhouders het beste is of laten we dat over aan de ondernemingen zelf?
Wat mij betreft het laatste.
Voor wie meer wil lezen over dit onderwerp is er een interessante notitie van onze eigen overheid over het belonen van trouwe aandeelhouders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten