vrijdag 14 februari 2014

The Economist en activistische aandeelhouders

Het bekende tijdschrift The Economist publiceerde op 15 februari 2014 een artikel over activistische aandeelhouders met de veelzeggende titel "Corporate upgraders."
Daarin staat:
"An analysis of around 2,000 interventions in America during 1994-2007 found not only that the share prices and operating performance of the firms involved improved over the five years after the intervention, but also that the improvement was greatest towards the end of the five-year period. The firms activists targeted tended to be underperforming relative to their industry."
Nu was er inderdaad een dergelijke analyse van professor Bebchuk, maar die had alleen maar betrekking op interventies door hedge funds en niet op die van andere zakelijke beleggers zoals bijvoorbeeld pensioenfondsen. Het gaat daarom wat te ver om de uitkomsten van het onderzoek ook geldig te verklaren voor alle activistische aandeelhouders, zoals The Economist hier doet.

Een tweede nuancering is ook dat het onderzoek is uitgevoerd onder de auspiciën van een groep onderzoekers met een ideologische voorkeur voor de rol van aandeelhouders. Het betreft namelijk een onderzoek in het kader van het Shareholders Rights Project van de Harvard Law School. Nu hoort u mij niet zeggen dat de onderzoekers bevooroordeeld waren en de cijfers daarom naar hun hand hebben gezet. Ik waarschuwen alleen voor dat veel empirische studies nogal eens aan kortzichtigheid leiden en met een korreltje zout moeten worden genomen.
Dat bewijst de forse kritiek van het bekende Amerikaanse advocatenkantoor Wachtell Lipton (verkrijgbaar hier en hier) en het niet helemaal overtuigende verweer van Bebchuk daar op.

The Economist vindt echter wel dat op basis van deze studie het makkelijker moet worden gemaakt voor Amerikaanse activistische aandeelhouders om in actie te kunnen komen. De conclusie van het artikel:
"On the whole, Mr Icahn and his imitators help to improve corporate performance by stirring up much-needed debate about strategy and leadership, just as in democracies the government of a country is improved by the existence of an effective opposition. That is a respectable calling."
Dit gaat toch allemaal wat ver.
Ik wijs in dit verband naar eens op een interessant artikel van professor Bainbridge over de interventies van aandeelhouders. Daarin betoogt hij dat al te veel macht van aandeelhouders geen goede zaak is.
Er is niet voor niets scheiding van eigendom en leiding, waardoor al te veel zeggenschap van aandeelhouders op de dagelijkse gang van zaken wordt ingeperkt. Anders gezegd: aandeelhouders moeten niet te veel op de stoel van het management gaan zitten. Sterker nog, als aandeelhouder weet je gewoon niet genoeg van het reilen en zeilen van een onderneming. Was dat wel het geval, dan was je gewoon bestuurder van een onderneming in plaats van aandeelhouder.

Daarbij zijn ook niet alle interventies van aandeelhouders gelijk. Een interventie waarbij de aandeelhouders een slecht presterend bestuur en een raad van commissarissen ter verantwoording roepen, zal op ieders bijval kunnen rekenen.
Het wordt wat anders als een activistische aandeelhouder denkt betere ideeën te hebben over de strategie dan het zittend bestuur. Dat kan soms het geval zijn maar vaak valt dat te betwijfelen. Qua achtergrond zijn hedge fund bestuurders financiële specialisten met weinig of geen kennis van operationeel bestuurlijke zaken. Een aardig bewijs daarvan was de nogal knullige analyse van activistische aandeelhouders over de strategie die Stork volgens hen moest volgen.
Weet u, ik denk niet dat Carl Icahn een iPhone kan bedenken. Ik weet wel, dat activistische aandeelhouders met genoegen ABN Amro in stukken lieten hakken, om zo een forse koerswinst te realiseren.

Vaak hebben interventies het doel om de eigen agenda van de activistische aandeelhouders naar voren te schuiven ten koste van die van de andere aandeelhouders. In Amerika wordt daarvoor vaak verwezen naar de dubieuze rol die bedrijfstakpensioenfondsen spelen als het gaat om het bevorderen van de belangen van de bij hen aangesloten werknemers.
Kortom, pas op met een al te sterke rol van de aandeelhouder.
Ik zou het artikel in The Economist dan ook niet goed doordacht en pretentieus willen noemen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten