Het snelle geld

Usha Rodrigues, heeft recent een paper geschreven over "Corporate Governance in an Age of Separation of Ownership from Ownership." Ook zij volgt een soortgelijke redenering als Strine in haar betoog tegen de zakelijke beleggers met hun (kwalijke) korte termijn orientatie. Zoals in het Abstract wordt vermeld:

"The shareholder empowerment provisions enacted as part of the recent bailout legislation are internally incoherent because they fail to address the short-termist realities of shareholder ownership today. Ownership has separated from ownership in modern corporate America: individual investors now largely hold stock through mutual funds, pension funds, and hedge funds. The incentives of these short-term financial intermediaries only imperfectly reflect the interests of their long-term holders - an imbalance only exacerbated by the bailout’s corporate governance legislation. The bailout’s focus on shareholder empowerment tactics - such as proxy access, say-on-pay, and increased disclosure - makes little sense if shareholders are only in it for the short term. This Article uses the bailout provisions to illustrate the point that shareholder empowerment inadequately addresses systemic problems. The Article explores the recent regulation of target-date retirement funds as a further example of regulators’ persistent neglect of the separation of ownership from ownership. The Article concludes with some reflections on the difficult question of how to encourage long-lived firms when individual players, including even long-horizoned investors, may be looking for a quick payoff."

Anders dan Strine echter, richt zij haar pijlen op de Amerikaanse wetgever die in de Dodd-Frank wetgeving de aandeelhouders meer macht geeft in de hoop dat deze daardoor meer betrokken raakt bij de onderneming. Dat alles onder de premisse, u raadt het al, dat een lange termijn aandeelhouder beter is dan een korte termijn aandeelhouder.
Rodriguez is terecht nogal sceptisch over het effect van de nieuwe wetgeving. De door haar gebruikte term 'placebo wetgeving' zegt op zich al genoeg. In een eerder weblog gebruik ik zelf de term "kwakzalver wetgeving' omdat de wetgever de nieuwe werkelijkheid van het aandeelhouderschap niet wil erkennen. Rodrigues komt tot de slotsom dat de lange termijn belegger heden ten dage niet meer bestaat, als die al ooit bestaan heeft.
Dat roept volgens haar de fundamentele vraag op hoe je het voortbestaan van ondernemingen op de lange termijn kunt veiligstellen, als de individuele beleggers allemaal uit zijn op korte termijn winst? Helaas wordt die vraag niet beantwoord.

Eveneens afwijkend van Strine, geeft Rodrigues een gedetailleerde opsomming van de verschillende categorien zakeljike beleggers en hun gedrag, zoals: beleggingsfondsen, hedge funds, vakbonden en pensioenfondsen, empty voting, target date funds, Jammer genoeg ontbreekt in haar betoog de empirische ondersteuning dat hun (stem) gedrag, schadelijk zou zijn voor het voortbestaan op langere termijn van de ondernemingen waarin deze beleggers aandelen houden. Zoals eerder in de bespreking van het artikel van Leo Strine jr. al door mij is geconstateerd, ontbreekt het ook in dit artikel aan bewijs hiervoor.

Ik kan mij dan ook niet aan de indruk onttrekken dat de hele discussie kort/lang vooral op ideologische gronden wordt gevoerd. De basisgedachte is: lange termijn beleggen is goed en korte termijn beleggen is slecht.
Het bewijs ontbreekt, maar het klinkt goed en leent zich uitstekend voor de politiek om tegen te strijden.
Of dat zin heeft en nodig is, vraagt bijna niemand zich af.